Met Reborn debuteert Aimée de Jongh in het sciencefictiongenre. Na haar graphic novel De terugkeer van de wespendief bewijst ze dat ze ook thuis is in spannende avonturenstrips. Reborn is iets totaal anders dan haar vorige werken.
Door Elias Jonkers.
Aimée de Jongh studeerde af aan de kunstacademie van Rotterdam in animatie en heeft al verschillende prijzen gewonnen en op internationale tentoonstellingen gestaan. Haar oeuvre gaat van illustraties en film tot strips en schilderijen.
Haar strips omvatten ook het hele gamma: van leren lezen (Kito en Boris) tot gags naar graphic novels.
Het verhaal van Reborn speelt zich af in de nabije toekomst. Ook in 2038 vragen ouders zich af wanneer hun kind terug thuis komt van het uitgaan en maakt Elise zich mooi om te schitteren op haar galabal. Ook in de toekomst worden meisjes gedumpt. Maar vanaf dan loopt het toch enigszins anders. Wanneer Elise door haar vriendje Vincent gedumpt wordt besluit ze terug naar huis te gaan. Dat is een grote vergissing want thuis luistert ze, per ongeluk, het gesprek tussen haar ouders af en doet ze een schokkende ontdekking: zij is een kloon van de eerste Elise.
Plausibel? Helemaal. Maar ook in het vervolg is het heel aannemelijk en zelfs wat actueel. Het lab waar Elise is gemaakt, werd door een religieuze sekte afgebrand en zij willen nu hun werk afmaken door Elise te offeren. De reden? Door te klonen en dus zelf leven te maken speelt de mens voor god en dat is een zonde. De mens mag niet te hoogmoedig worden. Is Elise de eerste menselijke kloon? Daar krijgt u antwoord op in Reborn. Wat zeker is dat zij de laatste menselijke kloon zal zijn.
Of toch niet? Want Elise geeft ons nog een les mee om over na te denken: hoe groot is de kans dat de mens uit zijn eigen fouten leert?
Het verhaal speelt zich op enkele dagen af waardoor er een snel tempo in het album ligt. Alleen voelt het einde wat gemakkelijk aan. Het had gerust wat langer mogen duren en minder op de manier van een deus ex machina.
De toekomst die Aimée de Jongh ons laat zien is een ietwat donkere en harde buitenwereld waar er toch nog plaats is voor huiselijke warmte en liefde. Alleen kunnen we in deze huiselijke sfeer spreken van een adoptie 2.0 scenario. Is de kloon een ander persoon of hetzelfde als het origineel?
Aimée de Jongh bewijst wel nog maar eens dat ze weet hoe ze strips moet maken. Al heeft ook dit album hetzelfde probleem als bij De terugkeer van de wespendief: sommige beelden voelen wat vreemd aan qua opbouw. Maar voor de rest zit het album sterk in elkaar en toont ze ons een degelijk staaltje tekenkunst. De cover aan de andere kant is een mooi en sprekend schilderij.
Ik hoop dat er een tweede deel komt. Al is het maar om te weten of mensen wel degelijk uit hun fouten kunnen leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten