Weegee: alles voor de esthetiek!

Arthur Felling, aka Weegee, was een groot fotograaf die met zijn methodes vooruitstrevend was, maar ook belasterd werd vanwege zijn paparazzostijl. Een groot en fascinerend fotograaf die precies wist waar het drama ging plaatsvinden in het New York van de jaren 1940. De perfecte ingrediënten voor een grafische biografie.

Door Elias Jonkers.

Een prachtige one-shot over een iconische fotograaf, met een unieke kijk op het New York van de jaren 1940. 

Weegee had, als eerste persfotograaf, een golfradio in zijn auto waarmee hij politiezenders kon beluisteren. Zo kon hij altijd als eerste aanwezig zijn ter plaatse van het drama. Hij had zelfs een donkere kamer in zijn auto. Hij groeide uit tot één van de belangrijkste persfotografen in New York. Zijn sensationele foto's prijkten voortdurend op de voorpagina's van de kranten. Hij legde het leven zoals het was vast op beeld, in al zijn facetten, ook de ruwheid. Het realiteitsgehalte van zijn foto's was zo groot, dat Weegee wel eens gezien wordt als wegbereider voor de reality-tv.

Weegee had oog voor compositie en kadrering, maar ook voor sensatie: hij zou alles doen voor de perfecte foto: even een arm verleggen, gezicht goed zichtbaar leggen... Alles voor de esthetiek! Zonder scrupules fotografeerde Weegee er op los. Wat misschien noodzakelijk is voor een goede (pers)fotograaf?

Het mooie en het sensationele, beide vertegenwoordigd in één persoon. Van een boeiend man gesproken. Zijn foto's gaven blijk van een even boeiende gespletenheid: rauw, keihard maar ook menselijk. Maar zijn streven bezorgt hem ook nachtmerries: hoe ver ga je voor de perfecte foto?
Weegee fotografeerde de mensen en de meest gore buurten, maar hij droomde er van om tussen de high society te leven. Zijn drang om hogerop te geraken en uit te blinken in zijn vak eisen zo hun tol op zijn dagelijks leven.

De vraag over de rol van beelden rijst hier op: zijn het illustraties bij de tekst? Of verdringen ze de tekst van een persbericht? Zijn de beelden gemanipuleerd of niet? Van echte objectiviteit kunnen we nooit echt spreken, ook niet bij reporters. We kijken alles door een bepaalde bril.

Tekenaar Wauter Mannaert (El Mesias) werkte samen met ateliergenoot en vriend Max de Radiguès. Weegee is dus een Belgische productie!
Max de Ragidguès zit in de groep rond de Brusselse uitgeverij L'employé du Moi en hun online project Grandpapier. Wauter en Max delen niet enkel een atelier maar ook hun kennis.  

De stijl van de tekenaars rond L'employé du Moi en dus ook van Max de Radiguès en Wauter Mannaert, past binnen de Nieuwe (Franse) stijl: in plaats van strakke lijnvoering zijn de tekeningen vrijer, schetsmatig en in een losse naïeve lijn.
In Weegee gebruikt Mannaert ook deze losse, snelle stijl waarbij zwarte vlakken en schaduwpartijen een belangrijke rol spelen in het scheppen van een bepaalde sfeer.

Weegee is, net als de foto's van onze fotograaf, in zwart-wit. Wat uitstekend past in de sfeer van New York in de jaren 1940. Wauter Mannaert heeft de setting dan ook zo getrouw mogelijk proberen weer te geven. En daar is hij aardig in geslaagd. Mannaert geeft ons een visueel pareltje.

Het is boeiend om te zien hoe de (getekende) foto's/beelden gecombineerd worden met het dagelijks leven van de fotograaf, zijn innerlijke wereld tegenover de ruwe buitenwereld.

De cover ziet er ook ongelooflijk aantrekkelijk uit: een eenvoudige cover met een sterk contrast. We zouden het album haast inkaderen en aan de muur hangen, alleen al om de cover elke keer te kunnen zien.

Grafisch sterke beelden en een kleurrijk hoofdpersonage, dat moet wel een succesrecept zijn. En ja hoor, dat is het ook. Weegee is een prachtig uitgegeven tijdsbeeld en interessante biografie. De foto's van Weegee hangen in de vooraanstaande musea, zoals het MOMA, ICP en het FOAM. En de tekeningen van Wauter Mannaert mogen daar gerust bij hangen. Misschien nog een idee voor een tentoonstelling? 

Boekgegevens:

Mannaert; de Ragidguès, Weegee, Blloan, ISBN 9789462104556 (€ 19,95)